Адаб, хобу хаёле…

         Матлабҳои беохири Мущаммадицболи Садриддин яке паси дигар дар пойгоҳи иттилоотии ифротиаш  мунташир мегарданд. Бо шўру шавќ ва ҳавову ҳаваси баланди наҳзатї. Ахиран вай  зери номи «Дар гузашта аз он чї метарсидед, мунтазираш бошед!» матлаберо ва инчунин қатъномаи «гирдиҳамоии» наҳзатиҳоро нашр кардааст. Ин дафъа ў Ҳукуматро метарсонад, ки бо тазоҳуротҳои наҳзатї коратон сохта мешавад. М. Садриддин мисли ин ки хобҳои зиёде мебинад ва дар асоси он хобу хаёлҳо матолиби расонаї омода мекунад. Адаб, хобу хаёле…

     Ин хобу хаёлҳои наҳзатии сарсахт М. Садриддинро идмолан дар чанд банд таъбир мекунем:

    1.Тазоҳуроте, ки 10 декабр дар Берлин доир гардид, барои Ҳукумат дойи нигаронї надорад. Ҳукумат дар кадом асос аз чунин навъи тазоҳуроти наҳзатї бояд тарсад? Вадҳи тарси Ҳукумат кист ва ё чист? Агар наҳзат аст ва гурўҳҳои наҳзат бошанд, на ин ки Ҳукумат, балки пашшае аз онҳо наметарсад, зеро ки ду-се булфузул ҳоло маънии халќ ва мардумро надорад, ки давлат аз онҳо битарсад. Дар мавриди Пашинён ҳам М. Садриддин иштибоҳ мекунад. Пашинён марди миллї аст ва мисли шумо хурофотию мутаассиб нест, ки дар ҳаќќи душманонаш дуои бад намояд ва бар асари асабоният кинаву нафраташро рўйи сафаҳоти интернетї бирезад. Барои намояндаи халќ ва мардум шудан, наҳзатиён ҳоло зиёд дасту почак мезананд, вале боварї ва эътимоди халќро ба даст оварда наметавонанд. Фаразан, ҳамин М. Садриддин, ки шабу рўз дар фикри барандохтани Ҳукумат саъю талош меварзад, кист, чї пешина ва собиќаи давлатдорию миллатпарастї дорад? Ҳед! Бо он ки забони арабї медонад ва дар шаҳрҳои арабию аврупої сайру сайёҳати зиёд ва муҳимтар аз ҳама, бизнес кардааст,  одитарин тафаккури илмиро надорад. Ин аст, ки матолиби дар нохунак «таҳлилї»-аш танҳо ба дарди худи ў мехўранду бас. Албатта, шариконашро фаромўш кардем. Бо ин тарзи биниши тангу маҳдуд ва фаросати пойини таҳлилї чї тур метавон ба сатҳи андешаи миллї ва фаромиллї расид?!

    2. Дар радди иддаои дуюми М. Садриддин ҳаминро гуфтан лозим аст, ки Ҳукумат мардумро аз тазоҳурот наметарсонад ва ба мардум аслан кор надорад. Танҳо ба як мушт хурофотию васвосї ҳушдор медиҳад, ки ибтидои солҳои навадуми асри гузашта бо чунин воҳимаю ҳангомаҳо Тодикистон ба гирдоби хун кашида шуд ва дар ин кор «саҳм»-и падарони М. Садриддин барин ба ном таҳлилгарон ва хайрхоҳони халќ «бузург» буд ва ба ёд овардани он рўзҳои сахту мудҳиш магар айбе дорад? Ва аммо митингҳое, ки аввали солҳои навади асри бистум бо ташаббуси бевоситаи наҳзатиён доир гардид, ба чї оварда расонд, маълум аст. Доду фарёди наҳзатиёни дар митингҳои «Шаҳидон» ширкатварзида ва ќатлу куштори бераҳмонаи гурўҳҳои даргир то имрўз чун кобуси ваҳшатзо насли миёнсол ва солмандро азият медиҳанд. Ба ин басанда накарда, насли нави наҳзатиёни назири М. Садриддин мардумро тавассути пойгоҳҳои иттилоотии худ гумроҳ карданианд ва алайҳи Ҳукумат даъват мекунанд. Боз чї гуна тазоҳуроте? Тазоҳуроте, ки бар асоси хостҳои як мушт хурофотї доир гардид. Чанд нафаре ки дар тазоҳурот иштирок кардаанд, ҳоло маънии мардум ва халќро надоранд. Онҳо барои наздикони худ, ки бар асари диноятҳояшон паси пандара ќарор гирифтаанд, тазоҳурот кардаанд, вале ба хотири он ки ин ҳиллаи шаръиашон ошкор нагардад, воҳимаю ҳангомаҳо сохтан мегиранд ва дар фазои мадозї ба василаи музахрафоти худ дуду чанги расонаї ба осмон мепарокананд. Хуб, ин ҳаќќи онҳост, бигзор. Вале давонону кудакони бечораро ба ин модарои шахсї ва гурўҳї ҳамроҳ кардан айни диноят аст. Ҳадди аќал аз Худое, ки Ўро ба унвони Ќозии Рўзи дазо мешиносанд, шарм доранд? Аз Ў, ки яќинан наметарсанд, ҳадалимкон шарм карданашон лозим аст!

   3. Наҳзатие дар симои М. Садриддин даъво пеш меоварад, ки дар Тодикистон ҳукуматиҳо алайҳи сафоратҳое, ки дар онҳо тазоҳуроти наҳзатї баргузор мегардад, тазоҳурот ташкил мекунанд. Чї гурўҳҳои алоҳидаи идтимої ҳаќ надоранд, ки дар асоси ќонун эътироз баён намоянд? Наҳзатиён, ки дар Аврупо ҳар рўз дар фикри баргузор кардани пикету тазоҳурот умр ба сар мебаранд ва барои онҳо мумкин будаасту барои табаќоти идтимоии Тодикистон идозат нест? Бигзор, намояндагони давон ва ё ќишрҳои дигари идтимої дар доираи ќонун зидди ҷинояткорони наҳзатӣ тазоҳурот кунанд. Ин чї дойи бадї дорад? Албатта, барои М. Садриддин дойи бадї дорад. Вай аз ҳар гуна эътирозу интиќоди зиддинаҳзатї аллергия ва ё ҳассосият дорад. Бинобар ин, ўро фаҳмидан мумкин аст.

     5. М. Садриддин чунон завќи ошуб дорад, ки ҳангоми ба забон овардани ин вожа, ба истилоҳ «кайф» мекунад. «Ошўб кунед, ошўб!». Бубинед, аз лафзи «шакарбор»-и наҳзатї чї меборад?! Данг, хунрезї, тавтеа, иѓво, дасиса, куштор, ќатл, ѓорат, тадаммўи зиддидавлатї… Ҳамаи инҳо ба хотири он ки ҳамин давлат ва Ҳукумат маъќулаш нест, тамом вассалом. Бадбинї ва нафрат ба Роҳбарияти кишвар тамоми нафрату бадбиниро дар рўҳияи М. Садриддин сарозер кардааст. Даъвиҳои наҳзатї ва махсусан, М. Садриддин ба хотири сари ќудрат омадани ҷинояткорони наҳзатист ва аз ин ҳисоб барои худ ҳам  вазифае ё мансабе мегирад. Даъвиҳо сари мансабҳои баландтар ва агар ин гуна мансабҳо ба дасти М. Садриддин барин шахсиятҳо, ки умри худро сарфи ҳазёну дасисабозї кардаанд, нарасанд, боз даъвиҳо идома меёбанд ва ҳамин тур то охири умр. Тамоми модаро ҳамин аст…Вале ҳамаи инҳо хобу хаёле беш нестанд. Чунки ба М. Садриддин на танҳо мардум, балки худи  наҳзатиҳои дигар ҳам эътимод надоранд.

       Фаридуни Ориёӣ